Er zijn van die momenten waarop alles in je leven lijkt te kantelen. Waarin je je ineens afvraagt: hoe ben ik hier beland?
Wat voelde als een zekere route, blijkt ineens een weg vol hobbels, keuzes en innerlijke strijd.
Zo'n moment kreeg ik begin dit jaar.
Niet omdat ik het zo wilde, maar omdat het leven me stilzette, met kracht.
Ik kreeg de diagnose endeldarmkanker en plaveiselcelcarcinoom. En vanaf dat moment leek alles anders.
Niet alleen lichamelijk, maar vooral ook in hoe ik naar mezelf, mijn leven en mijn keuzes keek.
De medische wereld ging direct in de hoogste versnelling: onderzoeken, plannen, scenario’s.
De woorden klonken hard en definitief. Operatie. Stoma. Levenslang. Chemoradiatie.
Maar alles in mij riep: Nee. Wacht. Dit past niet bij mij.
Tijdens de coloscopie zei de arts al zonder twijfel: “Dit is kanker.”
Zonder biopt. Zonder ruimte voor gevoel. In het gesprek erna, met mijn man erbij, werd het nog eens bevestigd.
Het voelde alsof de grond onder me verdween.
Vanaf dat moment werd ik geleefd. Maar ik voelde direct: ik wil de regie terug.
Niet alleen over de behandelingen, maar over mijn hele proces.
Terug naar binnen
Ik koos voor een pad dat bij míj past:
een combinatie van regulier, aanvullend en alternatief.
Ik startte met chemoradiatie. Maar na 16 behandelingen voelde ik: dit kan mijn lichaam niet meer aan.
Ik stopte. Tegen het advies in.
En langzaam begon ik terug te komen in mijn lijf. In mijn leven.
Ik vond steun in:
-
Oosterse geneeskunde: acupunctuur, kruiden, massages
-
Meditaties en healings
-
Voeding zonder troep: puur, plantaardig, voedend
-
Yoga, wandelen, stilte
Zelfzorg werd geen concept, maar noodzaak.
En toen gebeurde er iets bijzonders:
de huidkanker (plaveiselcelcarcinoom) begon te genezen.
De dermatoloog was verbaasd. Hij noemde me “de verrassing van de dag.”
Bij de laatste biopt werd geen kanker meer gevonden.
Voor mij een diepe bevestiging:
- Het lichaam weet.
- Alles werkt samen: fysiek, emotioneel, mentaal, energetisch.
- Er is zoveel meer mogelijk dan we denken.
Nieuwe keuzes, nieuw werk
Deze reis heeft me veranderd.
Niet alleen in hoe ik leef, maar ook in hoe ik werk.
Mijn retraites dragen nu een nieuwe naam:
Stilstaan – om Vooruit te gaan
Omdat ik heb ervaren hoe belangrijk het is om écht stil te staan.
Om te voelen wat er in jou leeft, en van daaruit keuzes te maken.
Ook, of juist, als je op een kruispunt staat in je leven. Bij ziekte, verandering of innerlijke onrust.
van 10-15 mei 2026 zie ik mezelf weer een groep begeleiden in Frankrijk.
Niet als iemand die alles weet, maar als iemand die heeft geleerd:
alles mag er zijn.
En dat het leven, zelfs in de donkerste dagen, weer richting kan krijgen. Vanuit zachtheid. En vanuit jou.
Reactie plaatsen
Reacties
Geen twijfel mogelijk dat jij mensen precies datgene meegeeft wat ze nodig hebben! Vanuit je zachtheid, je (levens)wijsheid en je volle aanwezigheid ❤️🔥